Ik weet het allemaal wel. Dat je in het nu moet leven. Niet te veel hangen in het verleden, niet te ver vooruit denken. Maar tussen weten en doen zit soms een wereld van verschil. Ik probeer het wel — steeds vaker zelfs — maar het lukt me nog niet altijd.

Neem het verleden. Soms schiet ineens een moment omhoog waarvan ik dacht dat ik het allang had losgelaten. Een opmerking, een fout, iets wat ik verkeerd inschatte. Dan komt er zo’n vlaag van schuld of schaamte voorbij. Alsof het zich opnieuw afspeelt, maar dan zonder context. Alleen het gevoel blijft hangen.

En dan de toekomst. Die kan net zo hard binnenvallen. Wat als ik later spijt krijg van mijn keuzes nu? Wat als ik straks alleen ben? Wat als ik op mijn zestigste denk: had ik toch maar gekozen voor een gezin, of voor zekerheid? Wat als het allemaal niet uitpakt?

’s Nachts wordt dat het ergst. Dan gaat alles draaien. Maar ik heb daar een trucje voor. Dan zeg ik tegen mezelf: ‘Je kunt je er nu wel druk om maken, maar het verandert niks.’ En daarna: ‘Morgenochtend mag je je er weer druk om maken.’ En die ochtend? Dan is het gevoel weg. Dan besef ik dat het gewoon een nachtgedachte was — en die zijn zelden betrouwbaar.

Ook overdag gebeurt het, maar dan subtieler. Zoals een week voor een reis m’n huis laten verslonzen. Denken: ‘Na mijn reis ruim ik het wel op.’ Maar thuiskomen in chaos voelt zelden goed. Het zijn die kleine dingen die laten zien hoe vaak ik leef in gisteren of morgen. Terwijl het nu gewoon aan me voorbijglijdt.

En toch… het wordt beter. Ik leer het. Niet door grote inzichten, maar door simpele momenten. Door mezelf net op tijd terug te fluiten. Door iets vaker adem te halen. Door niet alles op te willen lossen. Gewoon even zijn.

Ik las laatst een quote die me raakte: ‘Er komt een dag dat morgen niet meer komt.’ En daaronder: ‘One day? Or day one?’ Dat is precies het punt. Alles wat we uitstellen naar ooit, verdwijnt langzaam uit zicht. Maar het leven gebeurt niet in ooit. Het gebeurt hier. Vandaag.

“Het leven gebeurt niet in ooit, maar in vandaag.”

Ik ben er nog niet. En misschien kom ik er ook nooit. Maar ik ben onderweg. En zolang ik mezelf blijf terughalen naar dit moment — naar de dag van vandaag, met alles erop en eraan — ben ik precies waar ik moet zijn.