Bratislava. Geen stad die bovenaan je lijstje staat. Geen bestemming waar je meteen aan denkt als je de wereld over wilt. Maar soms blijkt juist dát de kracht. Het was kerst, en ik had behoefte aan rust. Aan een paar dagen zonder drukte, zonder moeten. En dat is precies wat Bratislava me gaf. De stad was prachtig versierd. Overal brandden lichtjes, uit houten kraampjes steeg de geur van kaneel en warme wijn op, en door de straten klonk zachte muziek. Soms viel er sneeuw — van die fijne, lichte sneeuw die in slome vlokken omlaag dwarrelt en alles bedekt met een soort filmachtig laagje. Alsof ik zelf onderdeel was van een oude kerstfilm. De stad voelde klein en overzichtelijk, maar ook warm en vriendelijk. Je hoefde er niet veel te doen. Alleen zijn was genoeg.

Op een van de dagen pakte ik de bus naar de rand van de stad, op zoek naar natuur. Ik wandelde een lang stuk door een bos. De heuvels lagen onder een dikke laag sneeuw, en de lucht was strakblauw. De zon scheen zwakjes, maar genoeg om de sneeuw te laten fonkelen. Elke stap kraakte. Ik liep alleen, zonder andere mensen om me heen. Geen stemmen, geen verkeer, alleen de natuur en mijn eigen ademhaling. Die wandeling was precies wat ik op dat moment nodig had. Niet als uitje, maar als terugkeer naar mezelf. Alsof ik me even mocht terugtrekken uit alles en simpelweg bestond. Er kwam geen inzicht, geen groot idee, maar dat hoefde ook niet. Het was goed zoals het was.

’s Middags liep ik weer door de stad. De sneeuw viel nu gestaag naar beneden, en Bratislava veranderde in een levend schilderij. Ik liep naar het kasteel op de heuvel, dat ik zowel overdag als ’s avonds bezocht. Overdag gaf het uitzicht over de stad me overzicht, ’s avonds voelde het juist intiem. De Slowaakse vlag wapperde op de toren, fier en kalm tegelijk. Ik bleef even staan, keek naar de stad onder me, naar de sneeuw die op de daken viel, en ik voelde hoe alles in mij iets kalmer werd. Alsof ook mijn binnenwereld even bedekt werd met die zachte witte laag.

Bratislava stelde geen vragen, gaf geen antwoorden. Het vroeg niets van me, maar gaf precies genoeg. Een plek tussen denken en voelen, tussen buiten zijn en naar binnen keren. Soms is dat genoeg. Soms is dát precies waar je naar op zoek was, zonder dat je wist dat je het nodig had. En dan besef je dat ook de kleine reizen, de stille dagen, hun eigen gewicht dragen. Misschien zelfs wel het meeste. Omdat je daar pas hoort hoe stil het in jezelf kan worden.