Beweging is altijd een rode draad in mijn leven geweest. Als de zon zich laat zien, stap ik op mijn skeelers. Lange afstanden, vaak alleen, met muziek in mijn oren. De wind langs mijn gezicht, het asfalt dat onder me doorschiet, de cadans van mijn bewegingen — dat geeft me een vrijheid die ik nergens anders zo ervaar. Ook wandelen doe ik veel. Soms door de natuur, soms gewoon door een stad waar ik op dat moment ben. Maar pas de laatste jaren vond ik iets nieuws: krachttraining. Niet omdat iemand zei dat het moest, maar omdat ik zelf merkte dat ik het nodig had. Fysieke uitdaging. Groei. Structuur.

De eerste keren voelde ongemakkelijk. Ik liep de sportschool binnen met het idee dat iedereen naar me keek. Alsof iedereen meteen kon zien dat ik een beginner was. Het voelde vreemd om gewichten vast te pakken die ik amper omhoog kreeg, of apparaten te gebruiken die ik nauwelijks begreep. Vaak had ik geen zin. Dan zat ik net lekker op de bank of was ik moe van werk. Maar ik ging. Soms met tegenzin, soms maar voor een halfuur. Toch bleef ik gaan. En langzaam veranderde er iets.

Op een dag merkte ik dat ik sterker was. Dat ik moeiteloos een gewicht tilde dat me een maand eerder nog onmogelijk leek. Of dat mijn ademhaling sneller herstelde na een set. Het waren geen grote sprongen, maar kleine signalen die zeiden: dit werkt. Het gevoel na een training begon belangrijker te worden dan de moeite ervoor. Het was alsof mijn lichaam me bedankte, keer op keer.

Nu sport ik vijf keer per week. Niet omdat het moet, maar omdat het voelt alsof mijn lijf erom vraagt. Krachttraining is geen strijd meer, maar een vorm van zelfzorg. Een manier om spanning kwijt te raken, mijn hoofd leeg te maken en mezelf sterker te voelen — van binnen en van buiten. Het geeft me energie op dagen dat ik moe begin, en rust op dagen dat mijn hoofd overloopt.

In het begin dacht ik dat sporten vooral discipline vereiste. Maar gaandeweg ontdekte ik iets anders: het vraagt vooral eerlijkheid naar jezelf. Ben je echt moe? Dan kies ik voor een korte sessie. Heb ik weinig tijd? Dan maak ik het compact. Maar ik sla niet zomaar af bij het eerste excuus. Daar zit voor mij het verschil. Ik heb geleerd dat volhouden geen kwestie is van wilskracht, maar van jezelf serieus nemen.

Wat reizen voor mijn geest doet, doet krachttraining voor mijn lichaam: me herinneren dat ik altijd in beweging mag blijven. Dat vooruitgang niet altijd zichtbaar hoeft te zijn, maar voelbaar wordt als je volhoudt. Stap voor stap. Rep na rep. Soms zwaar, soms licht, maar altijd één beweging dichter bij wie ik wil zijn.

“Ik heb geleerd dat volhouden geen kwestie is van wilskracht, maar van jezelf serieus nemen.”