Het is inmiddels een gewoonte geworden: in de winter ontsnappen aan de kou. Dit jaar ging ik samen met mijn beste vriend naar Tenerife. In Nederland was het grijs, koud en nat — en ik merkte weer hoe die maanden me altijd wat naar binnen trekken. Niet op een rustige manier, maar als een sluimerende zwaarte. Ik had moeite met opstaan, voelde me vaker moe dan wakker, en het leek alsof alles nét iets meer moeite kostte dan normaal. Geen echte somberheid misschien, maar wel dat grauwe gevoel dat langzaam in je kruipt als het licht wekenlang uitblijft. Een beetje zon op een warm eiland kwam dan ook als geroepen.

We hadden een hotel geboekt met een zwembad, sportschool en jacuzzi. Voor vier dagen huurden we een auto, dus we hadden alle vrijheid om te gaan en staan waar we wilden. We lagen op het strand — waar ik eerst rood werd, maar even later bruin — en als het regende, bestelden we een biertje en doken we de jacuzzi in. Wat is dat heerlijk trouwens, in de regen. ’s Avonds aten we langs de boulevard en eindigden we steevast in een Engelse pub, waar we karaoke zongen met mensen die er wél vandaan kwamen.

We hebben El Teide beklommen, onder een strakblauwe lucht. Een mooie tocht, en bovenop liepen we zelfs nog door de sneeuw. Het was indrukwekkend om te zien hoe de wolken over de berg heen sloegen. De dag erna bezochten we wat stadjes in de buurt, bekeken bezienswaardigheden en namen het ervan op een terras.

Bij het hotel zat ook een sportschool. Jaren geleden had ik dat eens geprobeerd, maar al snel kwam ik tot de conclusie dat het niks voor mij was. Wandelen en skeeleren lagen me beter — vooral lange afstanden, lekker in de buitenlucht. Maar trainen met gewichten? Nee, bedankt. Toch besloot ik met mijn beste vriend mee te gaan. Hij sportte al jaren, dus ik volgde zijn lead. Tot mijn verrassing gaf het me eigenlijk wel een goed gevoel. Ik heb altijd een slank lichaam gehad, maar een gespierd lichaam zou nóg beter zijn.

Ik besloot me na de vakantie in te schrijven bij een sportschool. Gewoon één keertje per week, nam ik me voor. Zoals zovelen doen: een abonnement nemen met goede bedoelingen, om vervolgens vooral te betalen voor het niet gaan. Ik zag het al voor me. Maar wat ik toen nog niet wist, is dat dit het begin zou worden van iets dat bleef. 

“Alsof ik stilstond, letterlijk en figuurlijk.”

Misschien voelde ik het toen al, ergens op de achtergrond: dat sporten niet alleen iets fysieks was. Dat het me juist in de winter iets zou geven wat ik dan zo vaak mis — structuur, een doel, een ritme. In de warmere maanden kon ik altijd wel mijn energie kwijt: met lange wandelingen of skeelertochten. Maar in die donkere maanden viel dat stil. Het weer hield me binnen, en ik werd daar passiever van dan ik wilde toegeven. Alsof ik stilstond, letterlijk en figuurlijk. Sporten zou me weer in beweging brengen — mijn hoofd, mijn lijf, mijn gevoel. Ik wist het nog niet zeker, maar iets in mij voelde: als ik hier iets van maak, zou ik me beter gaan voelen. Steviger. Lichter. Niet alleen aan de buitenkant, maar ook vanbinnen.