Samen met mijn zusje besloot ik een paar dagen naar Marrakesh te gaan. We kwamen een leuke aanbieding tegen en dachten: waarom niet? Even de zon in, een andere wereld in.

Na aankomst op het vliegveld stapten we in een taxi richting ons hotel. De rit was kort, maar niet bepaald saai. Ondanks dat het een tweebaansweg was, lukte het de chauffeur moeiteloos om via het midden in te halen — terwijl hij óók nog aan het bellen was. Wij keken elkaar even aan en moesten lachen. Het was chaotisch, maar ergens hoorde het er ook meteen bij. We wisten: we zijn echt in Marokko.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik vooraf een bepaald beeld had van Marokkanen. Tijdens onze reis was het WK voetbal aan de gang, en in Nederland waren er bij iedere overwinning van Marokko beelden van autobranden en ongeregeldheden op pleinen. In mijn hoofd projecteerde ik dat automatisch ook op Marokko zelf. Ik dacht: als het daar ook zo losgaat, kunnen we maar beter goed oppassen — vooral tijdens wedstrijddagen. Ik hield mijn hart wat dat betreft vast.

Eenmaal aangekomen bij het hotel werden we warm verwelkomd door een stel dat het hotel runde. In het midden van het gebouw lag een kleine binnentuin, met mozaïektegels, planten en een zacht kabbelend fonteintje. We kregen thee – natuurlijk mierzoet – en een schaal met hapjes. Terwijl we daar zaten, vertelden ze over de stad, de mensen, en hun hotel. Maar ook zij gaven een waarschuwing mee: ‘Als de wedstrijd is afgelopen – of ze nou winnen of verliezen – zorg dat je dan niet in de stad bent.’ Ik keek naar m’n zusje. Wij houden wel van een beetje spanning. Je raadt het al: we gingen toch.

We liepen door de straatjes en over de markt, die zich vanaf het plein zo’n 500 meter lang uitstrekte. Het was een wirwar van kleuren, geuren en geluiden. Overal kraampjes, lampen, tapijten, kruiden, leer — en daartussen stroomden mensen als een constante golf langs elkaar heen. Iedereen liep door elkaar, zonder echt tegen elkaar aan te botsen. Af en toe klonk er getoeter. Een brommer die zich dwars door de menigte wurmde. Tot mijn verbazing ging iedereen op tijd opzij, alsof het allemaal precies paste. Alsof chaos hier een soort eigen orde had.

De stad heeft een groot plein, omringd door restaurants met rooftops. Op het plein stonden kraampjes, verkopers, muzikanten, en in de verte klonk de oproep tot gebed vanuit de moskee. Het was een georganiseerde chaos waarin iedereen z’n weg leek te vinden. We hebben bijna elke rooftop geprobeerd — steeds met een ander uitzicht over de stad, maar telkens even bijzonder. We aten gerechten uit een tajine en dronken natuurlijk weer thee met veel suiker. De mensen waren vriendelijk, warm, en gingen met zichtbaar respect met ons om.

Toen de avond van de WK-wedstrijd van Marokko aanbrak, besloten we — ondanks de eerdere waarschuwing van het hotelstel — toch de stad in te gaan. Maar wel veilig, vanaf een rooftop, met uitzicht op het plein. Marokko won. En na het laatste fluitsignaal brak het feest los. Het plein stroomde vol met mensen, er werd gezongen, gedanst, vuurwerk afgestoken. Een zee van vlaggen, klappen, gejuich. Maar het mooiste? Geen ongeregeldheden. Geen agressie. Alleen feest. Er liep wat politie rond, maar ze hoefden nergens in te grijpen. Alles ging gemoedelijk. Het was puur, oprecht en hartverwarmend.

“Wat ik zag in Marrakesh was geen bevestiging van mijn angst, maar een ontkrachting ervan.”

Misschien is dat wel het gevaar van vooroordelen: ze vullen in voordat je echt hebt gekeken. Ze zetten een filter over een werkelijkheid die zoveel rijker, menselijker en zachter blijkt dan je dacht. Niet omdat het allemaal perfect is, maar omdat mensen overal hun eigen manieren vinden om samen te leven, te vieren, te zorgen. Wat ik zag in Marrakesh was geen bevestiging van mijn angst, maar een ontkrachting ervan. Geen chaos, geen dreiging — maar gemeenschap, trots en vreugde. En dat leerde me iets belangrijks: dat je pas echt weet hoe een plek is, als je er de tijd neemt om gewoon even stil te staan en te kijken. Zonder invulling. Zonder verwachting. Alleen maar kijken.