In korte tijd ben ik al een paar keer op reis geweest, en ik merkte aan mezelf dat dit me goed deed. Het bracht rust, energie en iets om naar uit te kijken. Ik begon me af te vragen of het mogelijk zou zijn om iedere maand op reis te gaan — gewoon voor twee, drie of hooguit vier dagen. Met mijn wisseldiensten in de zorg moest dat te regelen zijn.

Na Ierland en Wales werd Schotland de volgende bestemming. Ik had goede verhalen gehoord over Edinburgh en besloot dat dit mijn volgende trip zou worden. Omdat ik mezelf had voorgenomen om iedere maand te reizen, moest ik het wel betaalbaar houden. En dus, hoe spannend ik het ook vond, boekte ik opnieuw een hostel. Deze keer eentje met gordijntjes bij de bedden. Die kon ik dichttrekken als ik even wilde verdwijnen.

Op het vliegveld van Edinburgh aangekomen liep ik naar buiten op zoek naar de tram. Bij de ticketautomaat kwam ik er niet helemaal uit. In mijn ooghoek zag ik een man op me aflopen. ‘Can I help you?’ vroeg hij vriendelijk. Met mijn beste Engels legde ik uit dat ik naar het centrum wilde. Hij hielp me direct met een kaartje en wees me de juiste richting. Een klein gebaar, maar het raakte me. Wat fijn als iemand je zomaar helpt — gewoon, omdat het kan. Je ziet het niet vaak meer.

In het vliegtuig had ik me mentaal voorbereid op de komende nachten in het hostel. Ik vond het spannend, maar ik had mezelf inmiddels aangeleerd: ik vind het spannend, dus ik moet het doen. Bij de receptie werd ik vriendelijk ontvangen. Mijn kamer had acht bedden, elk voorzien van een gordijntje. Het idee dat ik me kon terugtrekken zonder gezien te worden, gaf me rust. Mijn eigen kleine cocon in een gedeelde ruimte.

“Ik vind het spannend, dus ik moet het doen.”

De stad zelf? Schitterend én betoverend. Veel mensen kiezen bij een stedentrip standaard voor Londen of Parijs, maar Edinburgh verdient écht een plek op die lijst. De sfeer is vriendelijk, de mensen beleefd en behulpzaam. Een voorbeeld van hoe je zou willen dat de wereld met elkaar omgaat.

’s Avonds liep ik een supermarkt binnen om wat snacks te halen. Bij de kassa vroeg de caissière: ‘Do you need a bag?’ Maar ik verstond: ‘Do you need a bike?’ Ik knipperde met mijn ogen. Een fiets? In een supermarkt? Ik keek om me heen alsof ik elk moment een rek met Batavussen naast de bananen verwachtte. Terwijl ik bijna wilde uitleggen dat ik geen fiets nodig had en er toch geen plek voor had in mijn handbagage, viel opeens het kwartje: bag. Ze bedoelde gewoon een tas. Met een rood hoofd en een grijns van oor tot oor bedankte ik haar vriendelijk en liep met m’n boodschappen en een flinke dosis zelfspot weer naar buiten.

Een van de mooiste verrassingen van Edinburgh is hoe snel je de stad uit bent en midden in de natuur staat. Nog geen kwartier wandelen en je bevindt je tussen ruige heuvels, kliffen en wandelpaden. Voor de ingang van een bos stond ik even twijfelend naar een bord te kijken. Links of rechts? Op dat moment kwam er een man op de fiets langs. ‘Kan ik je helpen?’ vroeg hij. Ik vertelde dat ik even niet wist welke kant ik op moest. Hij wees zonder aarzeling de richting aan en zei lachend dat hij graag mensen helpt — ook al vindt zijn vrouw dat niet altijd even leuk. ‘Maar ik blijf het gewoon doen,’ riep hij vrolijk na terwijl hij alweer wegfietste.

Ik vond dat mooi. Zo simpel, maar zó waardevol. Ik ben zelf ook iemand die graag helpt — misschien juist omdat ik weet hoe veel zo’n klein gebaar kan betekenen. Je ziet het niet vaak meer gebeuren. We leven als individuen, ieder in z’n eigen bubbel. Terwijl we volgens mij juist samen verder komen, als we net iets vaker even omkijken naar elkaar.

De heuvels waren pittig, sommige stukken liepen steil omhoog. Maar het uitzicht was het waard. De stilte, de wind langs mijn gezicht, het panorama van heuvels die zich uitstrekten in de verte — het voelde alsof ik niet alleen een berg op liep, maar ook een stukje dichter bij mezelf kwam. Misschien begon ik langzaamaan te snappen waarom ik dit nodig had.

Aan het eind van de middag liep ik voldaan terug naar mijn hostel. Tijd voor een film. Gordijntje dicht, wereld even uit.