Daar zit ik dan, achter mijn laptop. Ga ik het echt doen? Mijn studie HBO Maatschappelijk Werk en Dienstverlening sleept zich al veel te lang voort en ik voel aan alles dat ik er even tussenuit moet. Vakanties met familie of stedentrips met vrienden ken ik wel, maar alleen op reis gaan? Dat heb ik nog nooit gedaan.

Ik stuit op een aanbieding: een stedentrip naar Boedapest, vlucht en hotel in één. Enthousiast stuur ik wat vrienden een appje – misschien wil iemand mee. Maar nee, het komt niemand uit. Wat jammer, ik had er zo’n zin in. Teleurgesteld klap ik mijn laptop dicht. ‘Ik ga toch niet alleen op reis,’ mompel ik tegen mezelf. Nooit gedaan, veel te spannend. Wat als het misgaat? Wat als ik het niet aankan?

Toch speelt het idee al langer in mijn hoofd. Als kind keek ik eindeloos naar Bassie en Adriaan. Hun avonturen over de wereld fascineerden me. Misschien was het toen al dat ik de reiskriebels kreeg. Ik weet nog dat we op school een opdracht kregen: een brief schrijven aan je oudere ik. Ik schreef dat ik wereldreiziger hoopte te worden. Rond diezelfde tijd bladerde ik in een tijdschrift van mijn opa en oma en zag een bijzondere vogel met een zwart-oranje snavel: een papegaaiduiker, een puffin. Het artikel ging over IJsland. Ik raakte helemaal gefascineerd en begon voor mezelf een soort verslag over het land. Zonder internet nog, dus ik trok naar de bibliotheek. Ik schreef pagina’s vol met pen, knipte plaatjes uit, tekende de IJslandse vlag. Later volgden meer landen: Egypte, Canada, alles in een multomap met plastic hoesjes en zelfgetekende voorkanten. Ik kon er mijn creativiteit in kwijt, en het gaf me energie. Jammer dat ik die map nooit heb bewaard.

Boedapest bleef maar in mijn hoofd zitten. Misschien moest ik het gewoon doen. Zenuwachtig open ik mijn laptop, vul mijn gegevens in en klik op ‘boeken’. Wauw. Ik heb het gedaan. Ik ga in m’n eentje naar Boedapest. Pas over twee maanden, maar ik voel de spanning nu al. De weken tot vertrek lig ik vaak wakker. Wat heb ik gedaan? En toch… het voelt goed.

De dag voor vertrek pak ik mijn tas in. Veel te veel spullen natuurlijk. Je weet maar nooit. Mijn vlucht is pas in de middag, maar ik vertrek ‘s ochtends vroeg richting het vliegveld. Alles beter dan te laat komen. Een paar cappuccino’s later stijgt het vliegtuig op. Aangekomen in Boedapest vind ik verrassend snel mijn weg naar het hotel, ondanks de onuitspreekbare Hongaarse haltes. Daar was ik best trots op. Die eerste avond blijf ik in het hotel. Morgen ga ik de stad verkennen.

Ik had gelezen dat Boedapest uit twee delen bestaat, gescheiden door de Donau: het romantische Boeda en het moderne Pest. Omdat ik nogal gehaast was in die tijd, besloot ik meteen op ontdekking te gaan. In plaats van rustig rond te dwalen, rende ik letterlijk de stad door. Ik maakte honderden foto’s, alsof ik alles moest vastleggen als bewijs. Binnen zes uur had ik álles gezien. De bruggen, het parlementsgebouw, het Heldenplein, het uitzicht vanaf de berg. En toen zat ik daar, met een glas rode wijn en een bord hachee. Alles gezien. Nog drie dagen te gaan.

“Misschien zocht ik niet de stad, maar het gevoel dat ik dit kón.”

Misschien zocht ik niet de stad, maar het gevoel dat ik dit kón. Dat ik dit dúrfde. En dat gevoel van vrijheid? Dat voelde goed. Ik kon doen wat ik wilde, wanneer ik wilde. Die avond besloot ik alles nog een keer te bekijken – maar dan rustig. Cappuccino’s tussendoor, wat wijn, een bankje in de zon.

De volgende ochtend was het prachtig weer. Blauwe lucht, warme zon. Ideaal om op pad te gaan. Doordat ik alles al had gezien, kon ik nu afwijken van de platgetreden paden. Ik nam smalle steegjes, trappetjes omhoog, vond plekjes waar niemand kwam. Ik genoot van de rust die ik nu wel voelde. Soms zat ik even stil bij een kerk of terras, gewoon om te zijn. In drie dagen heb ik de stad echt leren kennen. Misschien zelfs beter dan veel andere toeristen. Toen ik in het vliegtuig terug zat, dacht ik: waarom heb ik dit nooit eerder gedaan? Waarom vond ik het zo spannend? Dit gaf me vrijheid. En vertrouwen. Ik wist het zeker: dit was pas het begin.