Tas ingepakt. Wekker op tijd gezet. Vroeg naar bed voor mijn vlucht naar Barcelona. Alles onder controle. Omdat Andorra maar drie uur met de bus van Barcelona ligt, besloot ik dit ministaatje mee te pakken tijdens deze reis. Land nummer zoveel, gewoon even tussendoor. Ik had het weer gecheckt – een ritueel waar ik inmiddels vertrouwen uit haal – en zoals altijd zat het mee. Zon, zon, en nog eens zon. De perfecte dagen lagen klaar. Alles klopte. Niets kon meer misgaan. Dacht ik.

De volgende ochtend ging alles volgens plan. Normaal heb ik moeite met vroeg opstaan, maar voor een reis spring ik bijna m’n bed uit. Alles lag al klaar: tas gepakt, paspoort in mijn zak, telefoon opgeladen. Alleen nog even opfrissen, laatste check, en gaan. Ik keek snel of de trein reed. Vijf minuten vertraging. Geen probleem. Vertragingen calculeer ik altijd in. In mijn korte broek en T-shirt liep ik richting het station. Het was nog fris, maar ik liep de zon tegemoet – letterlijk.

Op het station verscheen ineens een melding: de trein reed niet. De volgende zou over dertig minuten komen. Storing. Wachten op die trein zou betekenen dat ik mijn vlucht niet zou halen. Wat nu? Een taxi? Te duur. Niet gaan? Dat kon toch niet. Ik stuurde een bericht in de familie-groepsapp. Mijn vader, moeder, broertje, zijn vriendin en mijn zusje zitten daarin. Bellen durfde ik niet, het was nog vroeg. Ik hoopte dat iemand het zou lezen. Vijftien minuten later – die voelden als vijftien uur – ging mijn telefoon. Mijn vader. ‘Stap maar in, ik breng je wel.’

We moesten flink doorrijden. Onderweg checkte ik de gate alvast in de app van de luchtvaartmaatschappij: C24. Mooi, dan hoefde ik dat op het vliegveld niet meer uit te zoeken. Bij de kiss & ride was het druk, maar ik kon gelukkig vlakbij de ingang uitstappen. Ik bedankte mijn vader, sprong uit de auto en rende naar binnen. Bij de douane stond een iets langere rij dan ik had gehoopt. Ik had het liefst willen roepen dat ik haast had, maar ik hield me in. Netjes wachten. Zo ben ik dan ook wel weer. Zodra ik erdoorheen was, zette ik het op een lopen. Gate C24. Als ik snel was, zou ik nog net op tijd aansluiten in de rij voor het boarden.

C18. C20. C22. C24. Er stond niemand meer in de rij, maar er was nog personeel bij de balie. ‘Mag ik nog boarden voor de vlucht naar Barcelona?’ Een vriendelijke vrouw pakte mijn paspoort en scande mijn QR-code. ‘Dit is inderdaad de vlucht naar Barcelona,’ glimlachte ze. ‘Maar… dit is niet uw vlucht.’ Mijn maag draaide om. ‘Maar weet u dan wél waar ik moet zijn?’ ‘B18,’ zei ze. ‘Maar het wordt krap.’ Ik bedankte haar, wenste haar nog een fijne dag en zette het opnieuw op een sprint. Met mijn zware tas denderde ik over het vliegveld. Mijn benen trilden. Mijn ademhaling zat hoog. Ik had net al gerend, ik kon niet meer.

Ik wilde stoppen. Opgeven. Laat maar. Dan maar geen reis. Maar nog geen seconde later wist ik: als ik nu stop, is het zeker te laat. Half rennend, half strompelend ging ik door. En ja – ik haalde het. Met een lijf vol stress en een hoofd vol adrenaline kwam ik nét op tijd aan bij gate B18. Ik mocht nog mee. Ik plofte in mijn stoel en voelde langzaam alles van me afglijden.

Toen ik daar zat, uitgeput maar opgelucht, besefte ik hoe weinig controle we eigenlijk echt hebben. Je kunt je tas nog zo zorgvuldig inpakken, je wekker netjes zetten, je route voorbereiden en zelfs het weer controleren – het leven blijft eigenwijs. Eén storing en alles loopt anders. En toch: ik kwam precies op tijd. Niet door planning, maar door flexibiliteit. Door niet op te geven toen ik dacht dat het te laat was. Door te blijven bewegen, zelfs toen ik dacht dat het zinloos was. Misschien is dat wel de les die reizen me telkens opnieuw leert: je kunt je best doen, maar je moet ook kunnen meebewegen. De mooiste ervaringen ontstaan vaak in het onvoorziene. Niet als alles klopt, maar juist als het anders loopt dan verwacht. Niet ondanks de chaos, maar dankzij de overgave eraan.

“De mooiste ervaringen ontstaan vaak in het onvoorziene — niet ondanks de chaos, maar dankzij de overgave eraan.”

Ik was onderweg naar Barcelona. Naar zon, naar Andorra, naar het volgende verhaal. Maar het echte hoofdstuk begon al op het station, bij het loslaten van controle, het kiezen voor vertrouwen en de kracht van één simpel telefoontje.

Na alle haast voelde Barcelona als een warm welkom. De zon scheen volop en ik liep met lichte benen door de stad, alsof ik die stress van het vliegveld er onderweg uitliep. Natuurlijk bezocht ik de Sagrada Família – hoe vaak je ‘m ook ziet, het blijft een bizar, indrukwekkend bouwwerk. Daarna verdwaalde ik met opzet in de steegjes van de stad, nam af en toe een tapas als pauze en liet me meevoeren door het ritme van Barcelona. De Ramblas was druk en levendig, maar ik vond vooral rust in de kleine straten eromheen.

Na een dag of wat pakte ik de bus richting Andorra. De rit zelf was al een ervaring: slingerend door bergen, steeds verder weg van de drukte. In Andorra la Vella, de hoofdstad, liep ik door lange winkelstraten die als een streep door een vallei waren getrokken. Een stad tussen de toppen, alsof ze daar per ongeluk was neergezet. Ik klom nog een stuk omhoog, naar een berg met uitzicht over de stad, en vond uiteindelijk een bankje in de zon. Daar zat ik een tijd. Gewoon zitten. Kijken. Ademen. Geen haast meer. Geen paniek. Alleen maar lucht, zon en stilte.