Twee weken voordat ik naar Mallorca ging, had ik me ingeschreven bij een detacheringsbureau voor zzp-opdrachten binnen de zorg. Ik merkte dat ik — door mijn reizen — steeds vaker tegen het probleem aanliep dat ik te weinig vrije dagen kon opnemen of eerst weer moest sparen voordat ik nieuwe reizen kon boeken. Ik koos er bewust voor om zzp’er te worden, zodat ik zelf kon bepalen wanneer ik werk, net iets meer zou verdienen en mijn reizen makkelijker kon financieren. Bovendien zou ik vrij kunnen nemen wanneer ik wilde. Mijn reizen werden immers steeds verder, duurder en langer. Een mooi alternatief dus. Dacht ik.

Een week later werd ik helaas afgewezen, omdat er geen passende opdrachten waren en ik geen verpleegkundige ben. Jammer.

In de vier dagen dat ik op Mallorca was, heb ik genoten van het heerlijke weer, de zee en de mooie bezienswaardigheden. Het mooiste wat me is bijgebleven, is de muziek in de grotten. Ik besloot een dagje weg te gaan naar de Coves del Drach, een beroemde druipsteengrot. Op de foto’s zag het er al indrukwekkend uit, maar in het echt was het nog mooier.

De grot was koud, maar dat vond ik niet erg. Overal hingen druipstenen als ijzige kunstwerken aan het plafond. Het verlichte water was helder en betoverend. Diep in de grot aangekomen, vroeg een gids ons te gaan zitten. Voor ons strekte zich een spiegelglad meer uit. Even later hoorden we in de verte muziek. Zachte, klassieke klanken. De muziek kwam dichterbij, totdat er een gondel met musici langzaam over het water kwam aanvaren. In combinatie met het lichtspel in de grot ontstond er een bijna magische sfeer. Ik werd er helemaal rustig van. De muziek, de stilte, de koelte — het was een moment dat zich in mijn geheugen kerfde.

Toen ik terugkwam in het hotel, trakteerde ik mezelf op een koud drankje op het dakterras. De zon zakte langzaam onder, het leven voelde licht. Precies op dat moment kreeg ik een appje van het detacheringsbureau: ‘Ik zoek een begeleider voor een TBS-kliniek. Is dat iets voor jou?’

Ik moet eerlijk zeggen dat ik heel erg heb getwijfeld. Daar, op dat dakterras, heb ik verschillende mensen gebeld voor advies. De meeste raadden het me af. TBS, dat klonk heftig. Toch besloot ik het te doen. Vanuit een soort onderbuikgevoel: ik moest deze uitdaging aangaan.

“Misschien juist omdat ik geloof dat niemand geboren wordt als dader — en dat in ieder mens, hoe gebroken ook, nog altijd iets menselijks te vinden is.”

Met de wetenschap van nu kan ik zeggen dat ik er geen seconde spijt van heb gehad. Het is een heftige doelgroep. Je hoort verhalen die je soms niet eens wilt kunnen bevatten. In alle eerlijkheid: de mensen daar hebben vreselijke dingen gedaan — om welke reden dan ook. Maar tegelijkertijd zijn het ook mensen die zelf slachtoffer zijn geweest van een verknipte jeugd, verkeerde keuzes, misbruik of verslaving. Ze zijn beschadigd en complex, maar nog steeds mensen die hulp en begeleiding nodig hebben.

Als professional heb ik altijd het onderscheid kunnen bewaren. Misschien juist omdat ik geloof dat niemand geboren wordt als dader — en dat in ieder mens, hoe gebroken ook, nog altijd iets menselijks te vinden is.