Mijn zusje woont inmiddels al een tijdje in Alicante. Op een dag besloot ze: ‘Ik wil weleens in het buitenland wonen.’ En zoals dat bij haar vaker gaat, bleef het niet bij een gedachte. Binnen twee maanden had ze werk én een appartement geregeld.

Ze woont in een prachtig appartement in de bekende ‘paddenstoelenstraat’ van Alicante. Een gezellige straat vol grote, gekleurde paddenstoelen, waar hier en daar ook een reusachtige slak of rups op prijkt. Zelfs de weg is vrolijk geel en groen geverfd. Het voelt alsof je midden in een sprookjesboek loopt.

Ze woonde daar inmiddels alweer een paar maanden, dus het werd hoog tijd om eens langs te gaan. Extra leuk: mijn bezoek viel samen met haar verjaardag. We hadden dus iets te vieren.

We hebben gezellig bijgepraat, steeds onder het genot van tapas en een drankje. Mijn zusje was nog nooit op de berg met het schitterende uitzicht geweest, dus besloten we samen omhoog te lopen. In de warme middagzon was het een flinke klim, dus toen we halverwege een lift zagen, leek dat ons een goed idee. Er stond wel een rij, maar ach, even wachten kon geen kwaad.

We betaalden keurig, stapten de lift in en lachten nog om onze eigen slimheid. Goed om te weten: we zijn allebei blond. Want in plaats van dat de lift omhoog ging, zakte hij weer helemaal naar beneden. We schoten in de lach. Snel stapten we weer uit, om alsnog via de juiste route de top te bereiken. Het personeel zal wel gedacht hebben: ‘Daar heb je weer zo’n stel toeristen.’

Eenmaal boven werden we beloond met een prachtig uitzicht over de stad, het strand en de haven. We maakten wat foto’s en bleven even staan kijken naar de zon die langzaam onderging. De stad kleurde goudgeel en alles leek even stil te vallen.

’s Avonds gingen we nog lekker uit eten. Het was een warme zomeravond, dus we genoten buiten, op een sfeervol plein in de stad, van een goed glas wijn en heerlijke Spaanse gerechten.

“Soms is vertragen juist de grootste stap vooruit.”

Ik heb fijne dagen in Alicante gehad. Wat me het meest opviel, was de rust die er hing. De mensen deden alles op hun gemak, genoten zichtbaar van de kleine dingen, en leken zich zelden te laten opjagen. In Nederland lijkt alles altijd sneller te moeten. We rennen van afspraak naar afspraak, plannen onze agenda’s weken vooruit en noemen het ‘druk’ bijna trots. Maar steeds vaker raken mensen opgebrand. We verliezen iets essentieels: het vermogen om gewoon te zijn, om adem te halen, om echt te leven.

De levenswijze van de Spanjaarden raakte me. Het was een besefmoment: we hóeven niet altijd harder, meer, sneller. Soms is vertragen juist de grootste stap vooruit. Door meer rust in mijn leven toe te laten, kan ik niet alleen meer genieten, maar ook scherper voelen wat echt belangrijk is. In een wereld die steeds sneller lijkt te draaien, kies ik er bewust voor om af en toe stil te staan. Om adem te halen. Om te leven op een tempo dat klopt met wie ik ben. Misschien is vertragen geen zwakte, maar de meest moedige keuze die je kunt maken.

De mooiste reizen maak je niet door zo hard mogelijk vooruit te stormen, maar door soms gewoon even stil te blijven staan.