Ik wilde alle landen van Europa zien, dus ook de kleinste moesten aan de beurt komen. Liechtenstein had ik al bezocht. Nu was Monaco aan de beurt. Ik besloot in Nice te overnachten en vanuit daar een dagje naar het ministaatje aan de Middellandse Zee te maken. Twee vliegen in één klap: ik had altijd al prachtige foto’s van Nice gezien, en als ik dat kon combineren met een uitstapje naar Monaco, was dat mooi meegenomen.

Zoals zo vaak had ik geluk met het weer. De zon scheen volop en de lucht was strakblauw. Nice is op z’n mooist met zon. Ik wandelde over de boulevard, langs de azuurblauwe zee en de wuivende palmbomen. In het water dobberden wat bootjes; een gezin dat genoot van een middag op het water, een man die vanaf zijn boot een hengel had uitgegooid. Ik liep op blote voeten door het zand, terwijl om me heen mensen op hun handdoek lagen te zonnen of met een koud drankje de dag aan zich voorbij lieten glijden. Wie iets verder loopt, kan een mooie wandeling maken de berg op, met uitzicht over de stad. Een soort balkon boven Nice. Alles ademde rust, licht en vrijheid.

Monaco lag op slechts een half uurtje met de trein van Nice. Al tijdens de treinreis zat ik te genieten — vooral op de stukken waar de trein langs de kust reed. Het water glinsterde in de zon, het was echt een ansichtkaart waardig.

Eenmaal aangekomen in Monaco besloot ik eerst een cappuccino te halen. Ik kan soms wat moe zijn, maar na een koffie of cappuccino ben ik weer helemaal blij. Ik liep naar de McDonald’s en ging naar de bestelkiosk. Ik drukte op cappuccino. Niets in het scherm. Nog een keer. Weer niets. Zoals ik ben, drukte ik vervolgens een paar keer snel achter elkaar. Geen reactie. Dan maar een espresso. Ook niets. In plaats van gewoon naar een andere automaat te lopen, probeerde ik nog gewone koffie. En ja hoor: dat werkte. Zonder verder te kijken haalde ik mijn pinpas erlangs en pakte de bon uit de automaat.

Het was niet druk, maar toch duurde het wachten iets langer dan normaal. Terwijl ik bij de balie stond, besloot ik nog even op mijn bonnetje te kijken — om te checken of de betaling gelukt was en wat mijn volgnummer was. En toen moest ik ineens lachen. Hardop. Op het bonnetje stond: negen cappuccino, twee espresso en één gewone koffie.
Ik zag het al helemaal voor me. ‘Meneer, hier is uw bestelling.’ Elf koffie in totaal. Voor één man. In Monaco. Ik ben met een brede glimlach en een tikkeltje schaamte weggelopen. Geen idee wat ik met elf koffie had moeten doen, maar één ding wist ik zeker: dit verhaal ging mee naar huis — sterker dan elk souvenir.

“Op het bonnetje stond: negen cappuccino, twee espresso en één gewone koffie.”