Nog geen week later — net bijgekomen van de trappen in Luik — besloot ik opnieuw op pad te gaan. Deze keer met de trein naar Duitsland. Münster stond nog op mijn lijstje, en online had ik er een paar mooie foto’s van gezien. Ik wist dat je officieel alleen met een negatieve coronatest de grens over mocht, maar ik nam de gok. Ik had thuis zelf getest, negatief. Dus ach — wat kon er misgaan?

Mijn tas was ingepakt, met daarin verse broodjes voor onderweg. Toen ik het laatste Nederlandse perron passeerde — ik geloof dat het Oldenzaal was — klonk er ineens een mededeling door de intercom. ‘Beste reizigers, we verlaten zojuist Nederland en arriveren op het eerstvolgende station: Bad Bentheim. Houd uw officiële coronatest gereed, want de Duitse politie zal daar een controle uitvoeren. Reizigers zonder geldige test riskeren een boete van 500 euro.’

Ik schrok. Een boete van 500 euro? Mijn hart sloeg even over. En ja hoor, eenmaal aangekomen op station Bad Bentheim stapten er vijf politieagenten de trein in. Ze begonnen helemaal vooraan met controleren. Gelukkig zat ik iets verder naar achteren. Wat moest ik doen? Eerlijk blijven en het risico nemen, of…?

Ik besloot geen risico te nemen. Vijfhonderd euro is niet niks. Dus ik pakte snel mijn spullen en verliet — zo onopvallend mogelijk — het station. Gelukt. En nu? Teruggaan durfde ik niet. Straks kwam ik de politie weer tegen. Dan maar het beste ervan maken: ik besloot Bad Bentheim zelf maar te verkennen.

En dat bleek een verrassend goede keuze. Het stadje bleek charmant en sfeervol, met een prachtig kasteel als middelpunt. Ik dwaalde wat door de straten, dronk een kop koffie op een terrasje, en maakte aan het eind van de middag nog een wandeling door een groot bos net buiten het centrum.

Toen de zon begon te zakken, liep ik terug naar het station. Voorzichtig keek ik om me heen: geen politie te bekennen. Ik moest één halte overleven — daarna was ik weer veilig in Nederland. Ik stapte in, keek nog even goed naar buiten… en toen de trein zich in beweging zette, besloot ik het zekere voor het onzekere te nemen en vluchtte het toilet in. Stel je voor dat de politie al aan boord was.

Toen ik de stem van de conducteur hoorde: ‘Welkom terug in Nederland’, kwam ik met een gerust hart weer tevoorschijn. Geen boete, geen gedoe — maar wel een onverwachte avonturendag rijker.

Wat begon als een reis naar Münster, eindigde in Bad Bentheim. En toch: ik had een mooie stad gezien, een boswandeling gemaakt en een spannend verhaal voor thuis. Soms lopen dingen anders dan gepland. Maar misschien zijn dat wel de mooiste verhalen.

“Soms lopen dingen anders dan gepland. Maar misschien zijn dat wel de mooiste verhalen.”