De derde keer Praag. Een stad waar ik nooit genoeg van krijg en persoonlijk een van de mooiste steden van Europa vind. Ik ben een paar jaar geleden naar Praag geweest, maar dat was tijdens corona. Ik heb de echte sfeer niet kunnen proeven, dus had me toen al voorgenomen snel weer terug te gaan. Als achtjarig kind was ik er ook weleens geweest, met mijn ouders, broertje en zusje, maar dat heb ik niet bewust genoeg meegemaakt. Toch denk ik de laatste tijd vaak terug aan dat kind van vroeger.

Ik was een kind met – iets teveel – energie. Erg leergierig, en altijd bezig. Vroeger was ik allergisch voor bepaalde kleurstoffen die me nóg drukker maakten dan ik al was. Ik stuiterde, vooral in groep 1 en 2, van de ene naar de andere kant en wist soms niet hoe ik de rust moest vinden. Maar ik verheugde me al op leren lezen, op de echte vakken die zouden komen. In groep 3 kreeg ik eindelijk de prikkels die ik nodig had. De uitdaging zorgde voor rust. Ik vond de boeken interessant en deed mijn uiterste best om mijn opdrachten zo goed en foutloos mogelijk af te maken.

“De energie was nooit weg, ik was haar alleen even kwijt.”

Op mijn basisschool was je zelf verantwoordelijk voor je weekplanning. Vaak had ik die al binnen één schooldag af. Het voelde als een soort competitie met mezelf: zo snel mogelijk, met zo min mogelijk fouten. Vaak kreeg ik daarna extra opdrachten om de rest van de week te vullen. In groep 7 mocht ik zelfs een cursus Spaans volgen. En als ik écht mijn best had gedaan, kreeg ik van de juf een grote sticker in mijn agenda – de ultieme beloning. Ik heb een fijne tijd op de basisschool gehad, waar ik met warmte aan terugdenk.

Ook thuis ging ik door met leren en onderzoeken. In het tijdschrift dat ik van mijn opa en oma kreeg – waarin de puffin stond – las ik een artikel over IJsland. Vanaf dat moment was ik verkocht. Ik dook de bibliotheek in, haalde boeken over het land en maakte er thuis een verslag van. Daarna volgden meer landen. Uren per dag zat ik te lezen, te schrijven en te tekenen. Ik leerde de wereldkaart uit mijn hoofd, de hoofdsteden, de vlaggen van elk land. De energie die ik had, kon ik eindelijk kwijt in iets wat me echt boeide – iets wat later mijn grootste passie zou worden.

Ik weet nog goed dat ik net mijn eindmusical van groep 8 had gehad en uitkeek naar de middelbare school. Ik had zin om te leren, zelfs in mijn huiswerk. Tijdens de zomervakantie kreeg ik mijn schoolboeken al binnen en bladerde ze met enthousiasme door. De eerste schooldag ging goed: ik voelde me welkom, had leuke klasgenoten en keek uit naar vakken als aardrijkskunde, geschiedenis en Engels.

Maar al na één week sloeg dat gevoel om. De energie die ik in de vakantie nog had, verdween van de ene op de andere dag. Boem – weg. Ik vond geen aansluiting met mijn klasgenoten. De vanzelfsprekendheid waarmee ik op de basisschool vrienden maakte, was ik kwijt. De grote stickers bleven uit. Elke ochtend ging ik met een knoop in mijn maag naar school. De vele vakken, het tempo, de druk van cijfers – het was te veel, te onoverzichtelijk. Mijn klasgenoten waren bezig met hun identiteit, terwijl ik nog geen idee had wie ik was of wilde zijn. De angst voor toetsen, de onzekerheid over mezelf, het gevoel tekort te schieten – het nam het over. Achteraf denk ik dat ik er gewoon nog niet klaar voor was. De stap van basisschool naar middelbare was voor mij te groot.

Toch heeft dat pad me gebracht waar ik nu sta. Het VMBO bleek precies goed voor mij: kleinschaliger, overzichtelijker, menselijker. Daarna volgde het MBO detailhandel, waar ik ontdekte dat ik het contact met mensen leuk vond – dat ik nieuwsgierig was naar wie er achter de persoon zat. Vanuit die nieuwsgierigheid koos ik voor de HBO-opleiding Maatschappelijk Werk en Dienstverlening, en haalde ik daarnaast mijn certificaat GGz-agoog. Daar vond ik eindelijk de balans tussen mijn energie, mijn empathie en mijn behoefte om te begrijpen wat mensen beweegt.

En nu, zoveel jaren later, loop ik opnieuw door Praag. Drie keer dezelfde stad, drie versies van mezelf. De eerste keer als jongetje vol energie, verwondering en leergierigheid. De tweede keer tijdens corona – een periode waarin ik begon te ontdekken wie ik wilde zijn. En nu, de derde keer, voel ik me opnieuw dat jongetje van toen. Alleen rustiger, wijzer, met dezelfde honger naar het leven, maar met meer richting.

De energie is terug, maar anders. Geen stuiteren meer, geen overprikkeling. Nu is het een kalme kracht, een innerlijke vonk. Terwijl ik door de oude stad loop, over de Karelsbrug met haar beelden en het zachte licht over de Moldau, voel ik iets wat ik lang kwijt was: puur enthousiasme. De stad leeft, bruist, ademt geschiedenis — en ik adem mee. Alsof Praag me zegt: het was er altijd al, je hoefde het alleen weer te voelen.