Ik heb al een paar jaar het plan om Nederland achter me te laten en te emigreren naar een ander land. Het voelt soms alsof ik hier alles wel zo’n beetje heb gedaan en toe ben aan een nieuw avontuur. In de afgelopen jaren heb ik veel vrijheden voor mezelf ingebouwd. Ik bepaal zelf wanneer ik werk en vrij ben. Dit betekent weliswaar dat ik soms weken ontzettend veel werk, maar daar tegenover staat dat ik op andere momenten langere tijd vrij kan nemen. Ik heb geen gezin, dus geen verplichtingen. Geen relatie hebben is een keuze. Al zeg ik altijd: ik sta er zeker open voor, als zij maar mee wil waar ik heen ga. En daarbij doe ik alleen nog dingen die ik leuk vind. Vind ik het niet leuk meer, en zie ik er geen verbetering meer in, dan stop ik er gewoon mee. Het geeft een heerlijk gevoel om alles zelf in de hand te hebben.

Al een tijdje speelt het idee om naar het Caribisch gebied te verhuizen. Het detacheringsbureau waarvoor ik werk, zendt ook mensen uit naar de eilanden. Voor mij is de zorg een mooie ingang om daar aan de slag te gaan. Ook het feit dat er veel Nederlands gesproken wordt, maakt de stap kleiner. En van daaruit zou ik verder kunnen reizen: alle landen van Amerika ontdekken. Later misschien zelfs Afrika, Azië of Oceanië als nieuwe basis. Het idee dat ik letterlijk alle kanten op kan, geeft me vrijheid.

Onlangs werd ik gebeld door het detacheringsbureau voor een opdracht binnen de gehandicaptenzorg op Sint-Maarten. Ik heb aangegeven dat dit niet mijn doelgroep is, maar dat ze me altijd mogen benaderen voor de eilanden. Daarna bleef het stil. Logisch ook, daar nemen ze de tijd — en gelijk hebben ze. Later volgde nog een voorstel voor werk in de gehandicaptenzorg of met jeugd, maar dat heb ik afgeslagen. Mijn hart ligt in de psychiatrie; daar wil ik mijn ervaring inzetten.

Ondertussen merkte ik dat ik in mijn hoofd al bezig was met afscheid nemen van mijn appartement. Ik had bedacht hoe ik mijn spullen weg zou geven aan mensen die het beter konden gebruiken, mijn huur zou opzeggen en gewoon zou gaan. Alles achterlaten en opnieuw beginnen. Daarbij kwamen er gevoelens naar boven die ik normaal gesproken minder ervaar. Ik realiseerde me dat ik een ontzettend leuk team op mijn werk achter zou laten, niet meer wekelijks bij mijn ouders zou aanschuiven voor het eten of zomaar met vrienden kon afspreken. Wekenlang voelde dat ongemakkelijk. Maar het was goed om daar even doorheen te gaan. Het was een soort voorbereiding op wat er ooit gaat komen. Toen duidelijk werd dat het voorlopig niet doorging, voelde dat ook als een domper. Een dag lang was ik echt even mezelf niet.

Maar de dag erna kwam er weer een andere energie. Ik realiseerde me dat mijn tijd in Nederland nog niet voorbij is. Na dit jaar hoef ik nog maar vier landen van Europa: Wit-Rusland, Oekraïne (dat nu in oorlog verkeert), Rusland en Kazachstan (waarvan een stukje in Europa ligt). Stuk voor stuk spannende landen, maar ik heb het voornemen ze — ondanks de situatie — toch te bezoeken. Misschien heb ik die spanning ook wel een beetje nodig. Pas daarna is het tijd om de sprong te wagen naar Zuid-Amerika. En wie weet gaat er tussendoor nog een telefoontje komen met een onverwachte kans. Het mooie is: welke route er ook volgt, ik zie het allemaal als avontuur.

En zo draaide ik het positief om. Soms wil je te snel vooruit, maar juist die laatste stappen blijken belangrijker dan je denkt. Mijn vertrek komt nog wel, maar eerst mag ik de laatste hoofdstukken van Europa schrijven. Het voelt alsof mijn verhaal hier nog niet helemaal af is — en misschien is dat precies zoals het bedoeld is.

“Mijn vertrek komt nog wel, maar eerst mag ik de laatste hoofdstukken van Europa schrijven.”