Geachte edelachtbare,

Ik ben inmiddels 35 jaar oud en heb sinds het begin van dit jaar voor het eerst een eigen auto. Daarvoor reed ik weleens in de auto van mijn ouders of vrienden, maar dat was sporadisch. Ik heb een leaseauto en gebruik deze alleen voor mijn werk in de forensische psychiatrie. Op de dag van het incident reed ik op de afslag 63 kilometer harder dan de toegestane snelheid. Dat is veel. En ik besef inmiddels hoe gevaarlijk dat was – niet alleen voor mezelf, maar ook voor anderen.

De eerste maanden reed ik – voornamelijk op de snelweg – regelmatig tien à twintig kilometer harder dan toegestaan. Ik heb altijd een drang in me gehad om sneller te gaan. Een soort onrust, alsof ik altijd ergens net achteraan loop. Ik voel me opgejaagd als ik vertraag, alsof er iets fout gaat als ik niet op tijd ben. Ik ben altijd op tijd op mijn werk. Sterker nog: standaard een kwartier te vroeg. Op het moment dat ik zag dat het veertien minuten werd in plaats van vijftien, ging ik harder rijden. Ik voelde me letterlijk opgejaagd, en een enorme onrust kwam in me op – puur om die ene minuut in te halen. Rationeel gezien is dat onzin, maar toen voelde het alsof ik móést versnellen.

Als ik twee weken na het incident voor u had gestaan, had ik waarschijnlijk gezegd dat ik prikkels nodig heb, dat ik snel rijden minder saai vind, en dat ik precies wist wat ik deed. Dat de weg leeg was, en dat het wel kon. Maar ik weet nu: ik wist niet wat ik deed. En ik had mensen in gevaar kunnen brengen. Mijn fout is een harde maar belangrijke les voor mij geweest.

“Deze fout is voor mij een harde, maar waardevolle les geweest.”

De afgelopen maanden heb ik veel nagedacht. Niet alleen over de overtreding zelf, maar ook over wat eronder lag. Waar kwam die onrust vandaan? Waarom voel ik me zo gejaagd? Eerlijk gezegd weet ik dat nog steeds niet volledig. Maar wat ik wél weet, is dat ik die onrust niet meer de baas over mij wil laten zijn. Voor het eerst heb ik bewust stilgestaan bij hoe ik reageer op dat gevoel – en dat alleen al heeft iets in mij veranderd.

Ik ben begonnen met het gebruiken van mijn cruisecontrol. Op de snelweg zet ik mijn snelheid op 103 kilometer per uur. Bij het inhalen kort op 107, daarna weer terug. De eerste ritten waren lastig. Saai zelfs. Ik betrapte mezelf erop dat ik baalde als ik ‘maar’ dertien minuten te vroeg op werk was. Maar ik begon mijn gedachten uit te dagen: Wat maakt het uit dat ik later aankom dan gepland? Wat gebeurt er als ik een keertje te laat kom?

Langzaam maar zeker merkte ik verandering. Ik zette muziek of een podcast op, liet de rust toe, en begon het zelfs prettig te vinden. Ik irriteer me veel minder in het verkeer. Waar ik me eerder kon opwinden over mensen die in mijn ogen ’te langzaam’ reden, rijd ik nu veelal op de rechterbaan en laat ik mensen passeren. Ik merk dat ik niet alleen rustiger rijd, maar ook rustiger denk. Deze fout heeft me niet alleen geleerd dat ik veiliger moet rijden, het heeft me ook iets persoonlijks gegeven: een spiegel. Ik ben me bewuster geworden van hoe ik leef en hoe snel ik mezelf soms opjaag – en ik merk dat ik nu vaker de keuze maak om dat los te laten. En stiekem… ben ik daar blij mee.

Tot slot – en dan kijk ik even naar u – wil ik u bedanken voor deze gelegenheid. Toen ik via de app zag dat ik een brief van het Openbaar Ministerie zou ontvangen, stond ik op een berg met uitzicht over Málaga. Die avond zou ik terugvliegen. Ondanks dat dit alles mijn eigen fout is, bracht die dag veel spanning met zich mee. Eenmaal thuis en de brief gelezen, voelde ik rust. Eindelijk persoonlijk contact – geen brieven over en weer, maar de kans om mijn verhaal te vertellen. Om uit te leggen wat het met mij gedaan heeft, wat ik ervan heb geleerd en, misschien nog belangrijker, hoe ik er als mens door veranderd ben.

Ik hoop dat u in mij niet alleen de bestuurder van toen ziet, maar vooral de persoon die sindsdien verantwoordelijkheid heeft genomen, zijn gedrag blijvend heeft veranderd en niet alleen met meer rust de weg op gaat – maar ook met meer rust door het leven.

Dank u dat u de tijd neemt om mijn verhaal te horen; dat alleen al geeft mij het gevoel dat ik het goede heb gedaan door hier eerlijk te zijn.

Wil je weten hoe dit begon? Lees dan hoofdstuk 46 – Gas terug, vlucht vooruit.